Het verhaal van Katrien

‘Dit verhaal gaat over mijn moeder, Magda, en hoe blij ik ben dat ik op haar lijk…’ Met deze mooie woorden start Katrien haar intens verhaal.

Corona heeft voor vele mensen al iets betekend, mooie en minder mooie dingen. Voor Katrien heeft Corona betekend dat ze moest afscheid nemen van ‘ons moe’. 

Eigenlijk was Katrien dit al 11 jaar lang aan het doen. Haar oudste zoon Kobe was 1 jaar toen het nieuws als een bom insloeg bij haar familie: kanker… die verdomde ziekte was ook bij Magda binnengeslopen. Een hersentumor, niet te opereren. Ze overleefde de kanker, maar Katriens moeke zou daardoor nooit meer dezelfde zijn. Door de behandeling van de bestraling ging ze stilletjes achteruit, zowel lichamelijk als psychisch. Het werd een lang proces van rouwen, 11 jaar lang. Elk jaar moesten ze haar een stukje meer afgeven. ‘Mijn vader verdient een standbeeld voor hoe hij thuis steeds zo goed en liefdevol voor moeke gezorgd heeft.’ vertelt Katrien ‘Maar de laatste 4 jaren werd dat moeilijker, té moeilijk, en verhuisde ons moe naar het woonzorgcentrum Sint-Rafaël te Liedekerke. Ik blijf de verzorgsters en verpleegsters nog steeds dankbaar voor álles wat ze deden voor moeke. Ze zitten in mijn hart, stuk voor stuk.’

En dan kwam Corona… Corona kreeg ‘ons moe’ te pakken en dat was de druppel. ‘Ons moe’ was op… Al die jaren had ze gevochten als een straffe madam, nooit geklaagd, nooit gezeurd, ondergaan en altijd door gedaan. Maar dat lelijke virus was haar té sterk. Op 18 november 2020 stopte haar verhaal. En dan begon dat van Katrien, zonder haar.

Het werd een zeer intiem afscheid in de kerk omdat het niet anders kon en mocht, maar tegelijk was dit ook zeer mooi. Haar jongens Kobe en Bent, die hun meter gans hun leven ziek gekend hebben, konden op deze manier toch ook héél persoonlijk afscheid nemen… en  Katrien zelf ook… 

Los van dit alles blijft het toch voor Katrien heel moeilijk om haar moeder, haar beste vriendin, “de andere hand op dienen buik”, op deze manier kwijt te raken. Zó onwezenlijk, onménselijk bijna…

Ze gingen op raambezoek, ja. Maar wat had ze haar moeke graag eens goed vastgepakt. Geen enkel zwaaimoment heeft ze gemist. Maar moeke begreep het allemaal niet goed meer. Misschien beter zo…

Het was al een jaar geleden dat Katrien haar moeder had geknuffeld, had gevoeld… En toen ze, een week vóór haar dood, mochten afscheid nemen voor de láátste keer, kon dat omarmen zelfs ook niet. ‘We waren gans “ingepakt”, gewapend met mondmasker en face shield, handschoenen en speciale schort, ontsmetting tot en met… alsof we naar het front vertrokken. Mijn vader, broer en ik mochten één voor één even bij moeke. Ze sliep. Ik mocht hooguit even kort haar hand aaien. Gelukkig heb ik haar wel nog kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Ik weet niet of ze me nog hoorde, maar ik héb het gezegd en daar ben ik blij om. Maar het meest onmenselijke en het moeilijkst om dragen in dit verhaal is dat moeke alléén was toen ze stierf. Na al die maanden zonder bezoek en knuffels, werd ze door Corona ook nog eens verplicht die laatste hindernis alleen te maken, zonder ons naast haar bed. En dat is nog steeds hartverscheurend…’ zucht Katrien.

Ondertussen is ‘ons moe’ er al bijna 8 maanden niet meer. Katrien vindt het mooi om zien hoe goed haar vader het doet, hoe goed hij “zijne plan” trekt. Fijn ook dat alles, ondanks het grote gemis, stilletjes aan weer in de plooi valt. Het is ook vertederend om zien hoe haar jongens omgaan met de dood van hun meter. Mooie steentjes die ze soms vinden, worden thuis op de kast bij haar foto gelegd. Bij het ‘Steentje’ van Hekelgem, bij haar lieve moeder, Magda Van de Steen, een creatieve en warme dame die nooit zal vergeten worden.

Katrien vertelt dit verhaal met tranen in de ogen. Tranen van verdriet, omdat ze er nu écht niet meer is… En dat besef komt meer en meer, zeker bij bijzondere momenten. Nu krijgt elk moment weer een éérste keer. Een eerste keer zonder haar… Tranen van onvoorwaardelijke en oneindige liefde, voor de vrouw die zo belangrijk voor haar was en nog steeds is. Niet alleen in Katriens leven, maar in dat van velen. Tranen van ontroering, omdat ik zie dat ‘ons moe’ niet vergeten wordt. Omdat Katrien al haar hele leven, maar zeker sinds Magda’s dood, hoort hoeveel ze op haar lijkt. En dat doet haar zoveel plezier, want ze is trots dat ze op dat ‘Steentje' lijkt. 

En zo eindigt Katrien haar verhaal zoals ze het begonnen is: ‘Hoe blij ben ik dat ik op mijn moeder lijk…’