Het verhaal van Julie

Dat 2020 een heel bijzonder jaar zou worden voor Julie wist ze sinds augustus 2019: een positieve zwangerschapstest!  De manier waarop dochter Ellie deze wereld zou leren kennen was toen nog alles behalve voorspelbaar.

Toen midden maart 2020 de lockdown startte was Julie bijna 34 weken zwanger. Ze weet nog goed dat er in het journaal werd aangekondigd dat alle woonzorgcentra alvast geen bezoekers meer zouden gaan toelaten om zo hun bewoners te beschermen. Ze vertrok onmiddellijk richting Hekelgem. Haar grootmoeder Jacqueline verblijft reeds een tweetal jaar in het woonzorgcentrum Van Lierde. Julie en haar oma zijn als vier handen op één buik. Niet wetende of ze elkaar snel terug zouden zien namen ze afscheid. Een afscheid met een lach en een traan. Met angst voor het onbekende en niet wetende wat er hen nog te wachten stond. De knuffels en kussen van haar grootmoeder moest Julie maanden missen. Elke dag belde ze en wekelijks ging ze langs om onder haar raam vele zoenen te gooien. Op deze manier kon oma Jacqueline haar boller wordende buik bewonderen. Want oh zo trots is ze op haar eerste achterkleinkind. 

De laatste weken van de zwangerschap was Julie enorm blij dat ze nog kon en mocht werken. Ze is sociaal werker bij de thuiszorgorganisatie Familiehulp. Haar job zorgde ervoor dat ze enigszins nog sociale contacten mocht hebben met collega’s en cliënten.

Het gemis van familie en vrienden was groot. Maar de bezorgdheid om uit de handen van Corona te blijven was soms nog groter. Ze wisten immers dat indien haar man Thomas of zijzelf een positieve test zouden afleggen, haar bevalling er heel anders zou gaan uitzien. Bij een positieve Corona-test zou Thomas niet bij Julie mogen blijven na de geplande keizersnede, ook bezoek of gewoon steun in het ziekenhuis zou dan uit den boze zijn. Ook aan het geven van borstvoeding en het voor vasthouden van de baby zouden er strenge regels worden opgelegd. 

Toen er werd vastgelegd dat kraambezoek niet werd toegelaten in het ziekenhuis, zorgde dit ook wel voor paniek. Dit was immers hun eerste kindje. ‘Kon ik dit wel zonder steun van mijn moeder, schoonmoeder, schoonzussen en broers? Als ‘mama’s kindje’ zijnde, zijn er toch wel wat tranen gevloeid. Wetende dat mijn mama haar kleindochter de eerste weken niet zou kunnen vastnemen en knuffelen …dat deed pijn’ vertelt Julie.

Woensdag 22 april 2020 was het dan zover! Na een negatieve coronatest kon de keizersnede doorgaan volgens de gangbare restricties. Via een kennis van Thomas werden ze in het ziekenhuis en thuis nog gevolgd door de programmamakers van ‘Helden van Hier, Corona’. Via deze opnames konden ze hun dochtertje Ellie op een heel bijzondere manier voorstellen aan grootmoeder Jacqueline. Het werd de dag van haar leven, ze was zo ontroerd!

De dagen in het ziekenhuis zonder bezoek bleken minder zwaar dan Julie verwacht had. Via vele telefoontjes en skype kon ze vrienden en familie uitgebreid op de hoogte brengen van de eerste momenten met Ellie. In het ziekenhuis was het fijn om Ellie in haar kleine bubbel beter te leren kennen. Geen stressmomentjes:  Zie ik er wel goed genoeg uit voor mijn bezoek? Hebben we genoeg drank voorzien en doopsuiker? Komt het bezoek niet allemaal tegelijk? … Ze konden in die  dagen enorm van elkaar genieten! 

Thuis bleek het andere koek. Je gaat van alle zorgen en ondersteuning die je maar kan wensen in het ziekenhuis, naar een huis waarin ze alleen elkaar hadden. Mama optrommelen voor wat extra ondersteuning? Nee, dat kon en mocht niet. Die eerste dagen heeft Julie veel gehuild. Ze had veel steun aan Thomas, maar als ‘nieuwe’ mama had ze zoveel zorgen en angsten: Ga ik dit wel aankunnen? Kon ik Ellie wel de allerbeste zorgen geven? Was Ellie wel in een goede wereld terechtgekomen? Een wereld waarin we bang zijn geworden van een aanraking, van elkaar. Julie voelde zich alleen …
Via de vroedvrouw en de kraamverzorgenden aan huis kwam Julie de baby blues door. Zij waren de enige personen die ze thuis mochten ontvangen. En Julie was niet de enige mama met deze zorgen.

Ondertussen hangen er oneindig veel foto’s hangen bij grootmoeder Jacqueline op de kamer. Ellie is niet meer weg te denken uit haar leven. Doorheen de maanden heeft ze Ellie leren kennen vanop afstand. Raambezoeken, filmpjes doorsturen, skypen, kaartjes opsturen… ze waren creatief om haar zoveel mogelijk te betrekken bij haar achterkleinkind. Julie is vooral blij dat haar grootmoeder er nog steeds is. Ze is zelf gespaard gebleven van het virus, maar verloor er verschillende vrienden en vriendinnen aan in het woonzorgcentrum. Julie is dankbaar dat alle personeelsleden in Van Lierde er elke dag staan voor deze senioren met een groot, zorgzaam hart vol warmte en liefde. Door deze mensen is haar grootmoeder mentaal ook sterk en positief gebleven. 

Ellie heeft in haar prille leve altijd mondmaskers gezien, ze kent het niet anders. De glimlach van vandaag is te herkennen aan de ogen. Als familieleden op afstand langskomen, kan je goed opmerken dat Ellie diep in de ogen kijkt op zoek naar een glinstering.

Julie kan stellen dat 2020 wel het jaar van haar leven geworden is. Ellie is het allergrootste lichtpuntje dat haarzelf, Thomas en de familie op één of andere manier is blijven verbinden. 2020 is voor hen geen jaar om te vergeten. Ze slaan deze bladzijde absoluut niet om!