Het verhaal van Clemencia

Voor Clemencia veranderde er niet zoveel door corona. Door haar leeftijd komt Clemencia sowieso niet veel buiten. In het begin was het wat moeilijk te begrijpen wat de overheid haar oplegde. Vooral toen ze zeiden dat je geen bezoek mocht ontvangen. Geen bezoek meer  mogen krijgen van kinderen en kleinkinderen, daar schrok ze wel van. Gelukkig kwamen haar dochter en schoondochter op tijd een kijkje nemen of alles nog in orde was.

Wat het meest moeilijk is voor Clemencia is dat ze haar achterkleinkinderen niet meer mag vastpakken. Die knuffels mist  ze enorm. “Dat voelt zo koud aan’ vertelt Clemencia, ’de feesten die allemaal wegvallen, dat zijn familiemomenten waarop je je kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen nog eens kunt zien en knuffelen! Ik ben daar altijd graag bij, het zijn voor mij  mijn enige leuke uitstapjes. En nu is er niets om naar uit te kijken. Zelfs geen eetfestijn of kerstfeest bij Ferm. Want ook daar ga ik eens graag naartoe voor het sociaal contact.’

Eenzaam voelt Clemencia zich niet, ze blijft positief, relativeert en geniet van wat wel nog kan. ‘Ik leef nog,’ zegt ze ‘mijn familie stelt het, gezien de omstandigheden goed. Ik krijg hier regelmatig de thuisverpleging, thuisverzorging en de poetsvrouw over de vloer. Die brengen leven in huis. We lachen wat af tijdens het werk en dat kan zo opluchten.’ Clemencia blijft ook steeds bezig. Onlangs liet ze nog een nieuwe vloer leggen in haar keuken en die kreeg ook een nieuw laagje verf. Zo’n projectjes fleuren haar op. Ze zit zo graag in de keuken met zicht op de straat.  Ze ziet er veel nieuwbouw verschijnen. ‘Alsof ik zelf op die werf sta’ zegt Clemencia.

Clemencia heeft ook de oorlog meegemaakt. Ze was 14 jaar, een puber. Toen mochten ze ook niet naar school. Haar laatste schooljaar heeft ze nooit kunnen afmaken. Ze moest onmiddellijk gaan werken in de melkerij, flessen uitwassen.  ‘Tijdens de oorlog leefden we ook in angst’ zegt Clemencia ‘maar we kenden de vijand. Er gebeurden rare dingen, regelmatig vlogen er gevechtsvliegtuigen over. Duitsers vielen ons dorp binnen, keken naar niets. Ze reden mensen dood die aan het vluchten waren, dat heb ik  met mijn eigen ogen gezien. Nu met corona is dit wel wat te vergelijken, de angst is er ook, maar het is een onzichtbaar, onhoorbare vijand. Ik vind dat er nu minder vrijheid is voor de jeugd dan in het begin  van den oorlog. Nu moet iedereen in zijn kot blijven. Met corona viel er overal een doodse stilte op de straat. 

Clemencia vindt dat er tijdens de oorlog meer vrijheid was dan nu: je moest niks, maar uit veiligheid bleef je al eens meer binnen. Je kon gaan werken, gaan spelen op straat tot er bomalarm was en dan moest je maken dat je binnen zat.  Ze heeft zich nooit een verloren generatie gevoeld.
En er was werk, ze mochten bij vriendinnen op bezoek, de kinderen konden naar school na een tijdje, ze mochten uitgaan....en er mocht geknuffeld worden! Nu mogen kinderen soms naar school, soms niet. Ze mogen niet bij vrienden, niet meer uitgaan, alle cafés zijn gesloten. Wat wel heel erg was in die tijd, was dat veel moeders hun man of hun zonen naar de oorlog zagen vertrekken om te gaan vechten. En dat was een droeve tijd. Af en toe kwam er heel slecht nieuws. In beide tijden was er ook armoede, maar Clemencia vindt dat dat nu meer is dan in de oorlog. De mensen kregen toen zegels om eten te gaan kopen. Nu is er de voedselbank, maar wie doet dat?

Na de oorlog was er voor Clemencia toekomst. Werken, er was heel veel werk, iedereen kon direct terug geld verdienen, er moest  ook veel heropgebouwd worden.
Clemencia, 18 jaar aan het einde van  de oorlog, had zelfs een lief opgedaan tijdens de oorlog. Hij was een muzikant. Die had werk met hopen want overal moesten ze gaan spelen met hun orkest. Iedereen had behoefte aan vrolijkheid en plezier. Muziekorkesten waren “in” en hip. Nu, na corona, denkt Clemencia dat het veel moeilijker zal zijn om het sociale leven weer wat leven in te blazen. Iedereen is zo gefocust op dat schermpje, de jongeren gaan niet meer weten hoe ze contacten moeten leggen. Het scherm is de wereld geworden, de beste vriend van iedereen. Het werken, het respect, het amusement, het leren... het zal allemaal opnieuw moeten gestimuleerd worden om te komen tot het ‘goede’ leven.

Clemencia was en is altijd een positieve en vooruitdenkende vrouw geweest met veel levenswijsheid en kennis. Ze kan als de beste vertellen over vroeger. Ze is altijd blijgezind, ondanks de vele moeilijke periodes die ze heeft meegemaakt.
Toch staat ze er steeds weer... door haar positivisme, haar vermogen om te relativeren en vooral door haar enorm gevoel voor humor. 10 maart 2021 vierde ze haar 95ste verjaardag, niet met toeters en bellen maar met vele kaartjes, ballonnen en gemeende wensen.
Nog vele jaartjes erbij Clemencia!