Het verhaal van Caro
De 12-jarige Caro moest vorig jaar afscheid nemen van haar pépé Francois. Op deze manier wil ze haar pépé bedanken voor de mooie tijd samen en haar mama, die verpleegster is, om zo goed voor hem te zorgen.
Na een onschuldige val met de fiets, wist de mama van Caro meteen dat er meer aan de hand was. Pépé die klaagde, dat klopte niet. Er werd een hersentumor vastgesteld op 7 februari 2020. Die periode begon de toen nog onschuldige corona griep in België op te komen. Caro kwam die week thuis van sportklassen en zag meteen dat er iets aan de hand was. In het gezin van Caro zijn er geen geheimen. Haar papa en mama vertelden meteen de waarheid aan Caro en haar broertje Sam. Het woord kanker viel en Caro wist dat dit geen goed nieuws was. Ze was dan ook bang dat pépé ging sterven want dat gebeurde met patiënten van mama. Ook kent ze het woord ‘palliatieve zorgen’ en wist ze dat pépé niet lang meer te leven had. In het ziekenhuis kocht Caro een grote knuffelbeer voor hem, deze beer week geen seconde meer van zijn zijde.
Alles ging heel snel. Gelukkig was Caro’s pépé naar huis mogen komen. ‘En eerlijk’ vertelt Caro ‘aan de regel om niet langs te gaan, hebben we ons niet gehouden. Ik wou toen zoveel mogelijk bij mijn pépé zijn. Het maakte hem zo gelukkig. Sam en ik gingen vaak bij hem in bed liggen om hem plat te knuffelen. Er mocht wel geen ander bezoek meer komen dan de kleinkinderen, dat was de afspraak.’
De gezondheid van pépé ging achteruit. Caro’s mama bleef daar slapen en omdat ze hun mama door de coronadrukte bijna niet zagen, mochten Sam en zij om de beurt bij haar en pépé blijven slapen. Dit vond hij stiekem heel fijn. Op een ochtend belde Caro’s mama hen heel vroeg op. Papa en ik gingen meteen naar daar, ik had die nacht ook heel slecht geslapen. Toen Caro aankwam kon pépé bijna niet meer praten. Ze knuffelde hem, gaf hem nog twee dikke duimen en fluisterde nog een geheim in zijn oor. Met zijn gezin rond hem is pépé overleden op 21 maart 2020. Caro was niet bang om hierbij te zijn. Ze was blij dat hij niet alleen moest gaan zoals vele andere mensen.
De 1,5 meter afstand tijdens het afscheid vond Caro het moeilijkst. Ook Sam en zij moesten afstand behouden. Raar toch, dit kon ze niet begrijpen want ze woont toch samen met haar broer en ouders? Zelfs haar mémé moest alleen gaan zitten. Maar dit zag Sam, amper 6 jaar oud, niet zitten en hij kroop wenend bij haar op schoot.
In mei zou Caro haar plechtige communie doen. Dit had pépé nog zo graag meegemaakt, maar helaas, het mocht niet zijn. Wat was ze blij dat ze hem haar mooi kleed nog getoond heeft dat ze van hem en mémé had gekregen.
Ondertussen zit Caro in het eerste middelbaar en heeft ze nieuwe vriendinnen. Zo spijtig dat ze hen niet thuis mag uitnodigen. Ze mist de leuke dingen samen met vriendinnen en ook het jeugdkoor ÜkeHele.
Caro hoopt dat deze coronaperiode snel voorbij zal zijn, maar vooral dat dan haar mama terug wat meer thuis zal zijn. Door corona hebben de patiënten de dokters en verpleegsters meer dan ooit nodig, haar pépé moest ook verzorgd worden.
Een communiefeest, een reis, uitstapjes, vrienden ontvangen, verjaardagsfeestjes,… Caro en haar gezin gaan het allemaal dubbel en dik inhalen. Maar wel zonder mondmasker en als alles terug veilig is want ze wil niemand meer verliezen.
Haar mama en papa hebben haar beloofd dat ze de uitgestelde droom-communievakantie nog krijgt! Caro wil heel graag naar Parijs gaan shoppen, de Eiffeltoren beklimmen, …
Ondertussen is Caro ook verhuisd en ze is ervan overtuigd dat haar Pépé heel trots zou zijn op hun nieuwe huis, dicht bij mémé. En als de tuin klaar is, gaat de familie onder pépé’s mooie boom een prachtig plekje maken en zijn as uitstrooien zodat hij altijd dicht bij Caro en haar familie zal zijn.
Twee dikke duimen van Caro voor pépé.
