Het verhaal van Maïke
‘Laat mij beginnen met het zinnetje waarmee ik de mensen verwelkom in mijn praktijk voor psychotherapie” opent Maïke meteen: ‘Geen ‘gemevrouw’, ik ben Maïke’.
Maïke komt uit het warme Teralfene, waar nog steeds haar hart ligt.
Ze werkt al 30 jaar in de geestelijke hulpverlening (wereld van de psychiatrie) en is al 11 jaar zelfstandig psychotherapeute. Na haar eerste week stage in de psychische hulpverlening als psychiatrisch verpleegkundige, belde ze het thuisfront op en zei: ‘Moe, ik ben thuis!’ En dat is nog steeds het geval: dit is Maïke’s missie in dit leven.
Ze startte op een zware psychiatrische afdeling, later hoofdzakelijk in verslavingszorg, waar je het beeld van in de film voor ogen mag houden: gesprekken met de patiënten met een kop koffie, aan een klein tafeltje, roken op de afdeling, therapie in kleine ruimten en lichaamsgerichte psychotherapie, samen in de zetel, samen pingpongen, biljarten, … in tijden van Corona allemaal ondenkbaar.
Eén van Maïkes troeven is dat ze meester is in het ‘zien’ van het non-verbale om zo meer van de binnenkant van de persoon te ontdekken en de persoon er zich bewust van te maken. De taak is dan om de binnenkant naar de buiten te brengen, in woorden, kunst, enz.. De mondmaskers zijn haar daarbij niet echt van dienst geweest. Maar ze vond al snel een oplossing: “De mensen zitten meer dan twee meter van mij, in een goed verluchte ruimte en de handen worden ontsmet bij binnenkomst. Ieder kiest om zijn mondmasker aan of uit te laten. Praktisch best regelbaar.” Collega’s van Maïke kiezen ervoor om online therapie te geven, maar zij houdt van het echte, rechtstreekse contact; virtueel is écht niets voor haar. Tijdens sessies gaat ze ook vaak wandelen met mensen, wanneer dit voor hen comfortabeler aanvoelt. Ja hoor, met anderhalve meter afstand!
Maïke is de volledige coronatijd blijven verder werken. In de eerste lockdown was het eventjes schrikken voor iedereen en was het in de praktijk wat minder druk, maar niet voor lang. Iedereen was bang en wat Maïke daarbij ook trof was dat mensen vooral bang waren om haar te besmetten. De laatste weken ziet ze een forse stijging van het aantal nieuwe meldingen. ‘Mensen zijn het beu, voelen zich eenzaam, hebben niet kunnen rouwen (rituelen zijn heel belangrijk om verlies een plaats te geven), hebben het gevoel van verlies van vrijheid, willen mekaar zien, horen, voelen én niet alleen de bubbel van vier.’ vertelt Maïke 'Ondanks de grote nood aan sociale contacten, zie ik dat mensen zich nog meer in hun cocon terugtrekken en de verbinding kwijtraken. Ik zie meer hulpverleners, die bang en uitgeput zijn. Koppels komen langs omdat ze bv. door thuiswerk meer op mekaars lip zitten en de kleine en grote ergernissen stijgen. Ik krijg plots veel meer aanmeldingen voor kinderen, die ‘het niet meer zien zitten’(dan heb ik het over 6, 8- jarigen hé). De pubers en adolescenten worstelen met dezelfde thema’s, als wij volwassenen. Mensen met eetstoornissen duiken nog meer in de geheimhouding. Kwetsuren worden gemaakt (letterlijk en figuurlijk), achter de nog meer gesloten deuren.’
Maïke ziet haar taak als luisteren, empatisch zijn, niet oordelen, draagkracht verhogen, draaglast kritisch bekijken, mensen handvaten geven om tot verandering te komen, perspectieven schetsen en als het nodig is ook ingrijpen (cfr. trauma, geweld, misbruik, ...) Ze blijft vooral geloven in de veerkracht van mensen en in hun eigen kracht, waar zij een tijdelijke hulpbron is. En dat werkt!
Last but not least: de zelfzorg. Ook Maïke mist haar sociale contacten, culturele bezoeken, muziekevenementen, terrasjes en etentjes met vrienden en familie en zoveel andere dingen. Wat vaak vergeten wordt: therapeuten zijn ook mensen. De wereld spaart hen niet minder dan anderen en neen, ze hebben voor zichzelf geen wonderkist.. Maar ze probeer iedere sprankeltje hoop te koesteren. Met hart en ziel: Het komt goed!
