Het verhaal van Franky

Franky is animator in het woonzorgcentrum ‘Van Lierde’ - in de sector die het hardst getroffen is door corona, het afgelopen jaar.
Ook privé draagt Franky de gevolgen van corona.  Zijn hobby ‘travestie shows’ valt stil. Kostuums en pruiken hangen te wachten op zijn grote show. Het is een uitlaatklep die wegvalt.

’18 maart 2020, de start van de eerste lockdown, nog geen idee wat ons boven het hoofd hangt en hoe hard corona ons gaat treffen’ zegt Franky.
De eerste golf verliep heel rustig in het woonzorgcentrum. De verpleging en bewoners bleven gespaard. Gemakkelijk was het zeker niet; de angst dat dit virus toch stilletjes kon binnensluipen was groot, ondanks alle maatregelen die genomen werden. De bewoners zelf gingen er goed mee om. Ze werden ook af en toe extra in de watten gelegd om het gemis van familie en vrienden te compenseren.
Soms waren er ook strubbelingen met familie, begrijpelijk volgens Franky.
Zeker bij mensen met dementie is een knuffel vaak het enige contact dat je nog kan maken en als dat wegvalt voelt dat soms onmenselijk.

In oktober sloeg corona dan toch toe! De uitbraak was niet op de afdeling waar Franky werkt waardoor hij er niet middenin inzat. Toch voelde hij enorm mee met collega’s, zieke bewoners en hun families. Vijf bewoners bezweken aan het virus.
Ondertussen probeerde Franky er steeds de moed in te houden en mensen aan het lachen te brengen.

In januari kwam het goede nieuws: een vaccin! En inderdaad, in januari werd de eerste vaccinatie gegeven. 21 dagen later volgde het tweede vaccin.Helaas, enkele dagen voor de toediening van het tweede vaccin werd het woonzorgcentrum getroffen door een tweede uitbraak. Deze keer op de afdeling van Franky. Plots lag hij midden in de vuurlinie. Iedereen zette zich in voor de volle 100% maar voor vier bewoners was het virus te sterk. Een koppel stierf na 61 jaar getrouwd te zijn met slechts enkele uren verschil: zij in het ziekenhuis, hij in het woonzorgcentrum. ‘Dit raakt me zo.’ vertelt Franky ‘Bewoners staan zo dicht bij je, je hebt er een band mee, je ziet ze dagelijks (meer dan je eigen ouders), je verzorgt en animeert ze, kapt hun haar, je geeft ze een warm thuisgevoel. En plots stopt dit. Dat laat een diepe indruk na.’

Het is ongelooflijk wat Franky en zijn collega’s het afgelopen jaar gepresteerd hebben. Het was een zware periode met ups en downs, met een lach en veel tranen. Maar Franky zou het zo weer opnieuw doen!